8 Ekim 2008 Çarşamba

the end.


Herşey 1983 yılında, batı karadenizde kucuk bi tatil beldesinde baslamıstı aslında... 4 kişinin hayatını etkileyecek bu komedi,dram karmaşasında kalmıs tesadüfler..
Kadın büyük aşk yaşamış üniversitede Ankarada. aşık olmuş.. ama ailesi baskın çıkmış bu savaşta... aşk yenilmiş cogu zaman oldugu gibi.. sonra o Adam cıkmıs karşısına. Sorgulamadan düşünmeden evet demiş. Sorunlarından kurtulmak icin... 25 Yaşında evde kalmıs sayıldıgından dolayı acele vermiş bu kararı...adam 30 yasindaydi... 1sene icinde nişan ve düğün... Bi evin icinde iki yabancı gibilermiş. Küçüklüğünden gelme mutsuzluğu varmıs kadının. Mutluluk hormonlarını seneler önce kaybetmiş... 85 yılının kasım ayında bu evliliğin ilk mutlu yani cıkmıs ortaya.. sarışın bi bebek.. güzel mi güzel... ardından 91 yılının haziran ayında 2. mutluluk sebebi. aslında bi bakımada istenmeyen bebek... kadin calismadıgından dolayı bağımlı olmaya devam etmis kocasına gün gectikce....


sevmezdi annem babamı... hic sevmedi. elini tutmadı sokakta yürürken hic. gün geçtikce daha da uzaklaştı..soğudu babamdan. iyi biridir aslında babam. evde kavgalar olurdu ama babam ne anneme nede ablamla bana bi kere bile el kaldırmamsıtır.. ama işte sevmeyince olmuyo.. 24 sene geçti.. üstünden. 30 ağustosta 24 sene bitti..
ben anneme aşık biri oldugumdan dolayı babama karşı hep bi kin besledim icimde..
ablam üniversiteyi bitirince calismak icin kıbrısa gitti geçtiğimz şubat ayında..
annemin tek bi gözyaşı bile beni ağlatır. ağladıgını düşünmek bile ağlatabiliyo. o benim herseyim. ama oda gitti!..
istemezdi gitmek. ama baska caresi yoktu.. kendi ayaklarının üstünde durması gerekiyodu. kıbrısta iş imkanı bulabileceği icin git dedim.!
git anne mutlu ol!
aslında benim üniversiteye girmemi beklemeyi planlıyodu. ama işler istedigimz gibi gitmedi. seneye giricem bu 5senelik lise sisteminden dolayı...
herseyimi annem yaptı bugune kadar.. odamı topladı. yemegim önümde. ne istersem anında olur. hizmetcim gibiydi bi yandan da.. yaklasık 6aydır babamlayım. annem gitti. özlüyorum. ama bazen cokta kızıyorum.
büyümeye baslıyorum. belkide hayat bu yuzden bu kadar zorlasmaya basladı.
yalnızım artık herkes kendi halinde. herkes kendi hayatına cekildi.
babamla hic anlaşamazdık. tanımazdım babamı. küçükken aramız iyiydi. sırtımı kaşırdı... pişti oynardık.. iki keçinin hikayesni anlatırdı bana. bu kadar.. benim annemde babamda annemdi.
simdi yalnızım. ama iyi ki hayatta...
biz büyüyünce bu evlilik oyununa bi son vermeye karar verdiler...Evlendikleri yerde...
Ankarada bitiyo bu hikaye.
genc kızlık soyadının masumiyetiyle yeni hayatında kalıcak olan annem.
aynı soyadı paylasamamak garip biraz.
kaç senelik evlilik. hic annemle babamın bosanabileceğini düşünmezdim...
küçükken ablam korkuturdu beni. annemle babam bosanıp seni cocuk esirgemene kurumuna vericekler diye dalga gecerdi benimle. ugrasirdi hep. ağlardım bende geceleri.
ama büyüdükce farkına varıyosun biseylerin...
bazen herkese o kadar kızıyorum ki. en cokta kendime kızıyorum.
hep yarım kalan hikayemiz 10 ekim cuma günü sabah 8bucukta baslayan bi durusmayla sona eriyo..
ben gittikce yalnız kalıyorum...
küçükken pembe gözlüklerim vardı. dünyayı pembe görürdüm arkasından...
arkadaşım kırmıştı,cok üzülmüştüm. ağlamıştım...
ama sanırım o zaman değilde yeni yeni kırılıyo pembe camlı gözlüklerim.
herşeyi net görmek o kadar kötü ve can acıtıcı ki..
canım acıyo. yalnızlığıma..

öğreniyorum,büyüyorum.
bu yaz karpuzu nasıl doğru düzgün kesiceğimi öğrendim.
beyazları kaç derecede,renklileri kaç derecede yıkayacağımı öğrendim.. pilav yapmayı öğrendim,kıymalı taze fasulye yapmayı öğrendim,tek başıma geceleri evde korka korka, tüm ışıkları yakarakta olsa uyumayı öğrendim,anne özlemini öğrendim...ev temizlemeyi öğrendim.. nasil gömlek ütülyecegimi öğrendim.eve yorgun argın geldigimde kendimi doyurmayı öğrendim,babamın sevgilisi oldugunda ona nasıl tepki vericeğimi öğrendim. aslında yaş olarak büyümüş insanların hala birer cocuk gibi olduklarını öğrendim.
sevmeyi ama sevilmemeyi öğrendim..

Büyüyorum..

10 ekim 2oo8...
8,30..
bu hikayede burada biter. oyuncular dağılır kendi evlerine...
herkes icin yeni bi hayat asıl simdi baslamaktadır...

8 yorum:

şiirler dedi ki...

uzaktan çok normal gibi görünse de, yine de kırılır insanın yüreği. paylaşmış olman hoş..

Furkan dedi ki...

herkesin hayatı ba$ka yerden yara alır, benim annemle babam birbirlerine taparlar, ama sorun asla bitmez, herkez ba$ka biyerden yara alır... dünyanın kimyasal yapısı bu

http dedi ki...

büyümek böyle birşey işte; acıtır biraz...

clementine dedi ki...

belkide seneler gectikce duyulan acılarda artıcak...sonu yok...

Böcek dedi ki...

insanın yalnız olduğunu bir gün öğrendiiğinde,hayat kamyon çarpmıştan beter ediyor seni.

Furkan dedi ki...

kesinlikle artıcak

OpethMania dedi ki...

Çok maddeci bakacağım bu olaya ama işte üzüldüm teseeli şu bu deil..ben bir de şunu gördüm,daa bu yaşta kalemin çok güçlü anlatışın ifade tarzın...olsun sen var ya anladım vız gelir,gelcek...

clementine dedi ki...

tesekkur ederim.
sanirim bitti bu hikaye... ve ben hicbisey hissedemiyorum..üzülmüyorum...