yalnızlığımın aydınlık noktası.

Yeniden dünyaya gelişe inanmazdı önceleri,ama farketti ki bi kaç kez yaşıyo insan bu ucuz hayatı. Yeniden diriliyo tüm ölümlerden sonra. Ölümün soğuk kollarında cırpınıp dururken,karanlığa aşıkken,geceler kısa.. gündüzler hep uzunken. küfrederdi uyandığı her sabaha. her uyanışta bi sıkıntıyla kalkardı. Herseyin bitmesi için dua ederdi,ama ne çare.

yağmurların altında sırılsıklam yalnızığın içinde en ufak bi çıkış noktası arardı gözleri. Kuru bi yer,sıcak belki...Acı doruk noktasındayken. Gözlerden her akan gözyaşı alev parçaları şeklinde içindeki cehenneme dogru akardı. Daha da alevlenirdi o zaman,daha bi kendinden geçerdi. Öylesine cekilen bi acı içinde. Ölmek isterdi..ama bi türlü ölemezdi. Acı cekerek yaşamaktansa karanlık,soğuk,her saniye onu kemiren canlılarla dolu toprak parcasında görürdü çareyi. O canlılar beyninin içinde dolaşan ve her saniye onu kemiren düşüncelerden daha kötü olamazdı. O soğuk toprak, onun gidişiyle hissettiği tüm vücudunu saran soğukluktan daha soğuk olabilir miydi,karanlık onun bıraktığı,içinde kaldığı.. her saniye karanlığın her tonunu tanıdığı zamanlardan daha bunaltıcı olamazdı. diye düşünmüştü.

Ne kadar cok sey yaşadım? dedi bu yaşına kadar. Cok acı cektim dedi. acıyı aslında daha hic tatmamışken. yaşadıklarının acı oldugunu düşünürken. Şarkıların onu başka yerlere cektiğini. Onsuz bi hayatın hiç birşeye yaramayacağınıda...o soğuk toprak parçası bu umutsuz yaşamdan daha ilgi cekici,dedi. Elinde tek tabanca. tek kurşun.

Gitmek mi,kalmak mı diye geçirdi içinden. ama hatırlamıştı ki..her karanlığın sonunda güneş doğar bi zaman sonra. Her mutsuzluk bi mutluluğa neden olur. Hep hayaller var ve umut edilmelidir. Düşündü O'nu. yaşadıklarını.

...

Kararı kesindi. İçinde dolaşan saçma sapan düşüncelerden kurtulmalıydı. Ruhunu delip geçen

kurşunlar daha dokunmamıştı saflıkla sarıp sarmaladığı kalbine. Hep içindekini iyi yaşattığı kalbine.Ama içi boşalmış,daha önce bir araya geldiğinde mutluluk komasına sokabilen cümleler başka öznelerle,başka nesnelerle bir araya gelip tek kurşunda tüm saflığı aldı etrafından kalbin. Sonra her ses tonunda kalbin içine girdi ve ne var ne yoksa yıktı geçti...Koruması gereken hic bisey kalmamıştı,hayal ettiği herşey gömülmüştü zaten toprağın altına..

..işte şimdi elinde tek kurşun vardı. tek harekette bitirdi kendi işini... düşünceleri ölmüştü.

düşünemiyodu artık,karanlığın altına gömülü kaldı. iğrenç böceklere yem oldular. Kalbi hala atıyodu yeşil duvarlı evin bi odasında.. kalbinden bi parçası hala yaşıyodu...

düşüncesiz karanlığın altında dinleniyo artık,kimseye karışmadan bulaşmadan...

ama inanıyo ki. Güneş doğacak mezarının üstünden işte o zaman yeniden dünyaya gelecek.......

...